அமெரிக்காவில் தாகூரும், தென்னாப் பிரிக்காவில் காந்தியும் அவமதிக்கப்பட்டதால் இந்தியர்கள் கொந்தளித்து போர்க்குரல் எழுப்பிக் கொண்டிருந்தபோதுதான் இங்கே இந்த நாட்டில் பிறந்து இந்த நாட்டில் வாழ்ந்துவந்த மக்கள் தெருக்களில் நடக்க உரிமையற்றவர்களாய் இருந்தனர். அப்படி ஒரு நிகழ்வு கோவைக்கு அருகில் உள்ள குமரலிங்கம் என்னும் ஊரில் நடந்தது. இதனைக் கண்டித்து அன்றைய சட்டமன்ற உறுப்பினராய் இருந்த தோழர் வீரையன் சட்டமன்றத்தில் பேசினார். அரசு விநோதமான ஆணையை வெளியிட்டது. இதனை விளக்கியும் கண்டித்தும் தந்தை பெரியார் 07.03.1926 தேதியிட்ட ‘குடிஅரசு’ ஏட்டில் எழுதினார்.
இதன்மூலம் 90 ஆண்டுகளுக்கு முன் இருந்த கொடுமையும் மாற்றமும் தெரியும்.
“கோயமுத்தூர் ஜில்லா உடுமலைப்பேட்டை தாலுகா குமரலிங்கம் என்னும் கிராம அக்கிரஹாரத்தில் ஒரு சர்க்கார் பொது தபாலாபீஸ் இருந்து வந்தது. அவ்வூர் அக்கிரஹாரவாசிகளாகிய பிராமணர்கள் தாழ்ந்த வகுப்பார் என்று சொல்லப்படும் ஆதி திராவிடர்களை தீண்டாதார் என்னும் காரணத்தால் அந்தத் தபால் ஆபீஸுக்குச் செல்லவும் அவ்வீதியில் நடக்கவும் விடுவதில்லை. அதைப்பற்றி ஸ்ரீமான் சு. வீரய்யன் சட்டசபையில் ஒரு கேள்வி கேட்டார். அதாவது, 1924 செப்டம்பர் – 25க்கு சகல பொதுத் தெருக்களிலும் சகல ஜாதி மனிதர்களும் நடக்கலாம். யாரும் ஆட்சேபிக்கக் கூடாது என்ற 2660ஆம் நெம்பர் அரசாங்க உத்தரவு குமரலிங்கம் பிராமணர்களுக்குத் தெரிந்திருந்தும், அவர்கள் ஆதிதிராவிடர்களைத் தெருவில் நடக்கவிடாமல் தடுக்கிறார்களே.
இதைப் பற்றி கேள்வியில்லையா என்று கேட்டார். அதற்குச் சர்க்கார் மெம்பர் பதிலளித்ததாவது:- இது விஷயத்தைப் பற்றி போஸ்ட் மாஸ்டர் ஜனரலுக்கு எழுதியிருக்கிறது; அவரும் மேற்படி தபாலாபீஸை வேறு வீதிக்கு மாற்றி விட்டார் என்று பதிலளித் தாராம். இந்தப் பதிலைப் பார்த்தால், சாத்தூருக்கு தடம் எது என்று ஒருவர் கேட்டால், சாராயம் திராம் அஞ்சணா என்று பதில் சொல்லுவது போலிருக்கிறது. 2660ஆம் நெ. சர்க்கார் உத்தரவுப்படி வீதியில் மனிதர் நடக்கும் உரிமையைப் பிராமணர் பிடுங்கிக் கொள்ளுகிறார்களே என்று கேட்டால் போஸ்டாபீஸ் வேறு வீதிக்கு மாற்றப்பட்டு விட்டது என்று சொல்லும் பதில் மேற்படி கேள்விக்குச் சமாதானமாகுமா? ஸ்ரீமான் வீரய்யனுக்கும் நமக்கும் போஸ்ட்டாபீஸைப் பற்றியா அதிக கவலை? இவ்விஷயங்களைக் கவனிக்கும்போது குழந்தையையும் கிள்ளி விட்டு தொட்டிலையும் ஆட்டுவது போலிருக்கிறது. இது போலவே பாலக்காட்டிலும், கல்பாத்தி தெருவு பொதுத் தெருவு. அங்கு யாரும் நடக்கலாம் என்று சொல்லி விட்டு, இவர்கள் வார்த்தையை நம்பி நடந்தவர்கள் அங்குள்ளவர்களால் அடிபட்ட பிறகு, இப்படி அடித்து விட்டார்களே என்று சொன்னால் நீ ஏன் அங்கு போனாய் என்று கேட்டு விட்டார்கள். மறுபடியும் ஒரு தடவை அங்கு நடந்ததற்காக கேஸ் ஏற்பட்டு மேஜிஸ்ட்ரேட் கோர்ட்டின் மூலம் நடந்தது குற்றமில்லை என்று விடுதலையாகியும்கூட, மறுபடியும் நடக்கும் போது வழி மறித்து அடித்துப் பயப்படுத்தி நடந்தவரிடமிருந்து அந்த வீதிக்குள் புண்யார்ச்சனை செய்ய 10 ரூபாய்க்கு பாண்டு எழுதி வாங்கிக் கொண்டார்களாம். இதைப்பற்றி கேஸ் நடப்பதாகவும் தெரிகிறது. இம்மாதிரியெல்லாம் வேடிக்கைப் பார்த்துக் கொண்டிருப்பது நல்ல சர்க்காருக்கு அழகாகுமா? நல்ல அரசு என்பது தன்னால் – தன் பரிசனத்தால், திருடரால், அயோக்கியர் முதலியவர்களால், தன் குடி ஜனங்களுக்குத் தீங்கு வராமல் பார்த்துக்கொள்ள வேண்டாமா? அதை விட்டுவிட்டு ஒருவனைப் பார்த்து நீ நட, வந்ததுக்கு நானாச்சுது என்பதும், மற்றவனைப் பார்த்து நீ விடாதே, வந்ததுக்கு நானாச்சுது என்பதும், இரண்டு பேரும் உதைபோட்டுக் கொண்டும் வக்கீலுக்கும், போலீஸாருக்கும் அதிகாரிகளுக்கும் பணங்கொடுத்து வாயுங் கையுமாய் அலைவதைப் பார்த்து இப்படியும் நம்ம ஆள்களுக்கு ஒரு வரும்படி ஆச்சுதே என்றும் ஒருவருக் கொருவர் சுலபமாய் உதை போட்டுக் கொள்ளுபடி செய்துவிட்டோமே என்றும் சிரித்துக் கொண்டு வேடிக்கைப் பார்ப்பதை நல்ல சர்க்கார் என்று சொல்ல முடியுமா?
ஸ்ரீமான் வீரய்யன் இம்மாதிரி பித்தலாட்டமான சட்ட சபையைக் கட்டி அழுவதை விட மகாத்மா சொல்படி சத்தியாக்கிரகம் செய்து குறைந்தது ஒரு ஆயிரம் தொண்டர்களையாவது ஜெயிலுக்கு அனுப்பவோ, அவசியமானால் உயிரைக் கொடுக்கச் செய்யவோ தயாராயிருப்பாரானால் நம் நாட்டிலுள்ள கோடிக்கணக்கான ஆதி திராவிட மக்களை நரகத்திலிருந்து விடுதலை செய்தவராவார்.
– ‘குடிஅரசு’ கட்டுரை – 07.03.1926