பெரியார் பேசுகிறார்: கடவுளைப் பற்றிக் கவலை வேண்டாம்!

தந்தை பெரியார்

 

பயனில்லாத வழியில் மதத்தின் பேரால் நம் பணத்தையெல்லாம் பாழாக்குகிறோம். ஒரு மனிதன் தினம் 8 அணா சம்பாதித்து 4 அணா மிச்சம் பிடித்தால் அவன் அதை பிதிர்களுக்கும், சடங்குகளுக்கும், சாமிகளுக்கும், பொங்கல் களுக்கும் செலவு செய்யவே வழி காட்டப்படுகிறான். அவன் ஒரு வாரத்தில் சேர்த்ததைக் குடியில் செலவு செய்கிறான். ஒரு மாதத்தின் மீதத்தைப் பண்டிகையில் செலவு செய்கிறான். ஒரு வருஷ மீதத்தைத் திதியில் செலவு செய்கிறான். 10 வருஷ மீதத்தைக் கல்யாணம், கருமாதியில் செலவு செய்து விடுகிறான். இவையன்றியும் சில்லறைச் சடங்குகளும், சில்லறைத் தேவதைகளும், உற்சவங்களும் நம் செல்வத்தை விழுங்கி விடுகின்றன. மேற்கொண்டு கடனும் வாங்கச் செய்கின்றன. இவைகளே நாம் நிரந்தரக் கடனாளியாகவும், தரித்திரவான்களாகவும் இருப்பதற்குக் காரணங்களாகும். இதையெல்லாம் நாம் நினைத்துப் பார்ப்பதில்லை.

படிப்புக்குப் போதுமான பணம் இல்லையா? நம் தஞ்சாவூர் ஜில்லாவை எடுத்துக் கொள்ளுங்கள். உற்சவங்கள் காரணமாக வருடம் 40 ஆயிரம், 50 ஆயிரம், லட்சம் ரூபாய் வரை வருஷ வருமானமுடைய 30, 40 கோயில்கள் இருக்கின்றன. சமயங்கள் காரணமாக வருடத்தில் 5 இலட்சம், 10 இலட்சம் வரும்படியை யுடைய பல மடங்கள் இருக்கின்றன. கணக்குப் போட்டால் எவ்வளவு ரூபாய் மொத்த மதிப்பு ஆகிறது. உற்சவச் செலவும், ஜனங்கள் போக்குவரத்து, ரயில் முதலிய செலவு சேர்த்து எல்லாம் பார்த்தால் எந்தக் காரணத்தினாலும் ஒரு கோடிக்குக் குறையாது.

திருச்சிராப்பள்ளி ரங்கநாதர், தென்னார்க்காடு நடராஜர், மதுரை மீனாட்சி, இராமநாதபுரம் இராமநாதர் ஆகிய சாமிகளும் மற்றும் வடஆர்க்காடு ஜில்லா அருணாசலர், செங்கற்பட்டு வரதராஜா உடையவர், சென்னைப்பட்டினம் கபாலீசுவரர், திருப்பதி வெங்கிடாசலபதி ஆகிய சாமிகளின் உற்சவங்கள் கணக்கு எவ்வளவு? திருப்பதி கோயிலில் 20 இலட்ச  ரூபாய் காணிக்கை,  ஏழரைக் கோடி ரூபாய் சொத்து, நகை, பாண்டுகள், வாகனங்கள், கட்டடங்கள் இவற்றையெல்லாம் விற்றுக் கணக்குப் போட்டுப் பார்த்து, 100க்கு 6 வட்டி வீதம் 40 இலட்சம் ரூபாய் வட்டி அடையலாம். இந்த ஜனங்கள் காணிக்கைகள், உண்டியலில் கொடுத்தல், போக வர செலவுகள் எல்லாம் 60 இலட்சம் ரூபாயாகும். அவ்வளவும் நம் மக்கள் வீண் செலவு செய்து விடுகிறார்கள். திருப்பதிக்குப் போய் மொட்டையடித்துக் கொள்கிறவர்களின் செலவு எல்லாம் சேர்த்து மொத்தத்தில் ஒரு கோடி ரூபாய் ஆகிறது. இதுபோலவே இந்த இரண்டு ஜில்லாவுக்கு மாத்திரம் மேற்படி 2 கோடி ரூபாயாலும் எவ்வளவு கல்வி பரப்ப முடியும்? மற்ற சாமிகள் பணத்தாலும் எவ்வளவு கல்வி பரப்ப முடியும்! என்பதை யோசித்துப் பாருங்கள். இந்த ஜில்லாவிலுள்ள மடங்கள் என்ன போதிக்கின்றன? என்ன அறிவை வளர்க்கின்றன?

தலைக்கு நாளொன்றுக்கு 2, 5, 10, 15 ரூபாய் வரை சராசரி சம்பாதிக்கக் கூடிய மக்களையுடைய அய்ரோப்பிய தேசங்கள் இருக்கின்றன. நம் தேசத்தில் ஒருவன் சராசரி ஒன்றரை அணாதான் சம்பாதிக்கிறான். இதுகூட இரண்டரை அணா செலவு செய்யக் கற்ற பிறகு தான். இத்தனைக்கும் நாம் ஒரு செல்வக் கடவுளைக் கும்பிடுகிறோம். விளக்கமாறு, முறம், அம்மிக்குழவி, சாணிச் சட்டி உள்பட எல்லாம் லட்சுமி என்கின்றோம். அப்படிக் கும்பிடும் நாம் இன்னும் ஏழையாகவே இருக்கிறோம். நம் மக்கள் சிங்கப்பூர், கொழும்பு, நெட்டால், தென்னாப்பிரிக்கா முதலிய இடங்களுக்கு கூலி ஆட்களாகப் போகிறார்கள். இத்தனை இலட்சுமிக் கடவுள்கள் இருந்தும், இந்த தரித்திர நிலைமையில்தான் இருக்கின்றோம்.

இதற்கு நம் சோம்பேறித்தனமும், நம் மக்கள் பணம் அனாவசியச் செலவு செய்யப்படுவதுமே காரணம். பணக்காரன் தொழில் துறையில் பணம் செலவு செய்வதில்லை. பணம் சேர்த்தவன் கடவுள் தந்தார் என்கிறான். ஏழையானவன் கடவுள் நமக்குக் கொடுக்கவில்லை என்று நினைக்கிறான். ஏழை மக்கள் கடவுள் கொடுக்கவில்லை என்கின்றார்களேயொழிய, அப்படிப்பட்ட கடவுளை ஒரு கை பார்ப்போம் என்று நினைப்பதில்லை. எதற்கும் கடவுள் செய்வான் என்ற கொள்கையே இருக்கிறது.

செல்வமானது கல்விக்கும், தொழிலுக்கும் உபயோகமாகும்படி செலவு செய்யப்படாமல் பணக்காரர்களால் சாமிக்கும், கோவில்களுக்கும், சடங்கிற்கும் போய் விடுகிறது. சாமிக்கு 3 வேளை, 6 வேளை பூசை செய்தல், தாசி, மேளம் ஏற்படுத்தல், மரக்கட்டைகளின் மேல் பொம்மைகளை ஏற்றித் தேர் என்று சொல்லி இப்படியாக 5,000, 10,000 பேர் இழுப்பதில் பணத்தைப் பாழ் செய்கிறார்கள். இது மோட்சமாம்!

இப்படியெல்லாம் ஏழை  மனிதன் தலையில் கைவைத்து மேனாட்டார் சாமிக்குக் கொடுப்பதில்லை. அவர்கள் குழவிக் கல்லை நட்டுக் கும்பிடுவதுமில்லை. ஒரு மேல்நாட்டான் தன் சொத்தைத் தர்மம் செய்ய எண்ணினால், மருத்துவ ஆஸ்பத்திரி, கல்வி அபிவிருத்திக்குக் கொடுப்பான். ஒரு கண் ஆஸ்பத்திரிக்குக் கொடுப்பான். குஷ்டரோக ஆஸ்பத்திரிக்குக் கொடுப்பான். தொத்துவியாதிகள் வராமல் தடுக்கக் கூடிய ஆஸ்பத்திரிக்காகவும் கொடுப்பான். இத்துடனில்லாமல் அவன் தன் நாட்டையும் படிக்க வைத்த பின், நம் நாட்டிலுள்ள ஏழைகளும், அனாதைகளும் உயர்த்தப்படுவதற்காக மிஷன் பாடசாலைகள் ஏற்படுத்தியிருக்கிறான். தொழிற்சாலை வைக்கிறான். நாமும் அதில் பங்கு அனுபவிக்கிறோம். நம் பிள்ளைகளையும், அவர்களுடைய பள்ளிக்கூடங்களுக்கு அனுப்புகிறோம். அவர்களது ஆஸ்பத்திரிகளுக்கும் செல்லுகிறோம்.

நாமோ தவறான வழியாகக் குழவிக் கல்லின் தலையில் நம் செல்வத்தைப் பாழாக்குகிறோம். நம்மிடம் அறிவு இல்லை. ஆகையினால் செல்வ விருத்தியும் இல்லை. திருடனுக்குத் திருடி பணம் வந்தாலும் அவன் காத்தானுக்கும், காளிக்கும் பொங்கல் போட்டு பாழாக்குகிறான். புதையல் எடுத்தாலும் சாமி தலையில் போட்டு விடுகிறான். இந்த நிலைமைக்கெல்லாம் நம் மூடநம்பிக்கைகளே காரணம்.

மற்ற நாட்டான் நம் நாட்டின் இந்த நிலைமையைக் கண்டு சிரிக்காமல் இருக்க முடியாது! கல்லுக்கு 15 தேவடியாள், 20 ஆயிரம் ரூபாய் செலவில் உற்சவம்! அது தினம் 10 வேளை தின்பது! இவை போன்றவைகளுக்கு நம் முட்டாள்தனத்தையெல்லாம் வெள்ளைக்காரன் உணர்ந்து கொண்டான். இந்த நிலையில் அவன் எப்படி நமக்குப் பயப்படுவான்? நாம் இப்படியிருக்க இருக்க வெள்ளைக்காரனுக்குத் தான் நன்மை.  இப்பொழுது எங்கும் நூல் நூற்கப்படுகிறது. ஒரு கொட்டாங்கச்சியில் உப்புத் தண்ணீரை முகர்ந்து 2 அணா விறகைச் செலவு செய்து உப்புக் காய்ச்சினால் வெள்ளைக்காரன் ஓடிப் போய் விடுவானா? தக்ளியில் நூல் நூற்பதால் வெள்ளைக்காரன் நடுங்கி விடுவானா? நம் குற்றங்களை உணர்ந்து நாம் பரிகாரம் செய்து கொள்ள வேண்டாமா?

உங்களுடைய தெய்வமும், மதமும் விடப்பட்டொழிந்தாக வேண்டும். நான் கடவுள் உண்டு என்றோ, இல்லையென்றோ சொல்ல வரவில்லை. கடவுள் இருந்தால் அது இருக்கட்டும். அது இந்த ராமசாமிக்காக ஓடிப் போய் விடாது. அதற்கு எவனும் வக்கீலாக இருக்க வேண்டியதில்லை. ராமசாமி கடவுள் இல்லையென்கிறான். பூசை வேண்டாம் என்கிறான் என்றெல்லாம் பேசுகிறார்கள். நல்ல கடவுளாக இருந்தால் அது உங்களது பணச் செலவை எதிர்பார்க்குமா? அல்லது உங்கள் எண்ணெய்யையும், பாலையும், பஞ்சாமிர்தத்தையும், குளிப்பாட்டுதலையும் எதிர்பார்க்குமா? கடவுள் உண்டு, இல்லை என்ற சண்டை உலகம் தோன்றிய நாள் முதல் நடக்கிறது.

நமக்கு அதை முடிவு செய்ய அவசியம் இல்லை. உன் அறிவையும், முயற்சியையும் உன் வாழ்க்கைக்கு உபயோகப்படுத்து. உன் செல்வத்தை வீணாகக் கடவுளுக்கென்று அழிக்காதே என்றே சுயமரியாதை இயக்கம் சொல்லுகிறதே தவிர வேறில்லை. உங்கள் தெய்வங்களது நிலைமையில் நான் இருக்கச் சம்மதிக்க மாட்டேன். ஏனெனில், நீ குளிப்பாட்டும் போது தான் குளிக்க வேண்டும். நீ வேட்டி கட்டி விடும்போது தான் கட்டிக் கொள்ள வேண்டும். நீ எண்ணெய் தேய்த்து விடும்போது தான் தேய்த்துக் கொள்ள வேண்டும். இதற்கு யார் சம்மதிப்பார்கள்? கடவுள் உன் பூசையையும், உற்சவத்தையும், நகைகளையும் விரும்புகிறது என்று சொல்லுவது வெட்கக்கேடு.

தஞ்சாவூர் இராஜாக்களைவிட உலகத்தில் இன்னொருவன் கோயில் கட்டி இருக்கிறானா? சத்திரங்கள் கட்டியிருக்கிறானா? மான்யங்கள் விட்டிருக்கிறானா? அந்தக் கடவுள் தர்மம், அந்த இராஜாக்களுக்கு என்ன செய்தது?  வம்சம் இருந்ததா? அவர்கள் வாரிசுதாரர்களுக்குக் கடவுள் தர்மம் ஒன்றும் செய்யவில்லை. வெள்ளைக்காரன்தான் சொத்துக் கொடுக்கிறான். அந்த சாஸ்திரங்களுக்கு மதிப்பு இருந்தால் அந்தத் தஞ்சாவூர் முதலிய அரசர்கள் இப்படி அழிந்து போயிருப்பார்களா?

பழனியில் குடம் குடமாகப் பாலைக் கொட்டுகிறார்கள். அது தொட்டியில் விழுந்து துர்நாற்றம் எடுத்துப்போய் காலரா ஏற்பட வழியாகிறது. ஏழைகளின் குழந்தைகள் பால் இல்லாமல் குரங்குக் குட்டி போல் மெலிந்து தவிக்கையில் குழவிக் கல்லின் தலையில் அதைக் கொட்டி வீணாக்குகிறார்கள். அந்தக் குழந்தைகளின் வாயில் கொட்டு, என் தலையில் கொட்டாதே என்றுதான் யோக்கியமான கடவுள் சொல்லுமேயொழிய, எந்தக் கடவுளும் அதில்லை என்று கோபித்துக் கொள்ளாது.

அப்படிக் கோபித்துக் கொண்டால் கோபித்துக் கொள்ளட்டுமே? அது நம்மை என்ன செய்ய முடியும்? இப்படி இருந்தால் மக்களுக்கு ஜீவகாருண்யம், பரோபகார சிந்தை, இயக்கம் இவை எப்படி ஏற்படும்? கைலாசம், வைகுண்டம், சொர்க்கம் என்ற இவை கற்பிக்கப்பட்டன. முதல் மனிதன் இம்சித்தான். கொடுமை செய்தான். ஒரு திருடன் விபூதிக்காக எல்லாப் பாவமும் போக்கி, மோட்சம் கொடுத்ததால் மனிதனது அறிவு மயங்கிப் போயிற்று. இந்த மோட்ச நம்பிக்கைகள் ஒரே அடியாக ஒழிக்க வேண்டும். இவ்வுலக அனுபவங்களை இலட்சியம் செய்யாமல் நாம் எப்பொழுது மேல் உலகமே பெரிது என்று கருதினோமோ அப்பொழுதே ஜீவகாருண்யத்திற்கும், ஒழுக்கத்திற்கும் இடமில்லாமல் போய்விட்டது. மோட்ச மார்க்கத்தை நாடுவதற்காக ஒருவன் அயோக்கியனாகவும், கொடுமை செய்பவனாகவும் இருக்க வேண்டியதாயிற்று. இது ஒருக்காலும் உண்மையான நாகரிகம் அல்ல; அன்பு அல்ல; இரக்கம் அல்ல; பரோபகாரம் அல்ல.

கும்பகோணத்தில் பார்ப்பனரல்லாதார் மாநாட்டில் தந்தை பெரியார் அவர்கள் சொற்பொழிவு  (“குடிஅரசு” – 17.8.1930).