பெண்ணால் முடியும் : ‘ நீட்’ இல்லாத நிலையில்தான் பெற்றோரை இழந்த பெண் மருத்துவரானார்!

“கரூர் மாவட்டம் சமத்துவபுரத்தில் பிறந்தேன். அப்பா வெத்தல வியாபாரம் பண்ணிட்டிருந்தாரு. எனக்கு அண்ணன் ஒருவர் இருக்காரு. என்னோட 12 வயசுல எங்க அம்மா அப்பா ரெண்டு பேரையும் இழந்துட்டோம். பாட்டிதான் எங்களை வளர்த்தாங்க.

பிறகு, பாட்டிக்கு வயசாயிருச்சு. வருமானம் இல்ல. வேற வழியில்லாம 14 வயசுல புத்தகப் பையைக் கீழ வெச்சுட்டு, வெத்தலக் கூடையைப் பிடிச்சு வியாபாரம் பார்த்துச்சு எங்க அண்ணன். நான் படிக்கலைன்னா என்ன? தங்கச்சி படிக்குதுல்லேன்னு சொல்லும். வீட்டுல இருந்தா சரியா படிக்க மாட்டேன்னு ஹாஸ்டல்ல சேர்த்து விட்டாங்க. லீவ் நாள்ல எல்லோர் வீட்டுல இருந்தும் பசங்களப் பார்க்க அம்மா, அப்பா வருவாங்க. ஆனா, என்னைப் பார்க்க யாரும் வரமாட்டாங்க. இது தெரிஞ்சும் என் கண்ணும் மனசும் ஹாஸ்டல் கதவையே பார்த்துட்டு இருக்கும். எப்பவாவது அண்ணன் பார்க்க வரும். அது வேர்வை சிந்தி சம்பாதிச்ச காசை என் செலவுக்குக் கொடுத்துட்டுப் போகும். எனக்காக நீ கஷ்டப்படுறியேன்னு கேட்பேன். என் தங்கச்சிக்காக நான் சம்பாதிக்கிறேன்னு பெருமையாச் சொல்லும்.’’

“நான் பத்தாம் வகுப்பு படிக்கும்போதுதான் எங்க அம்மா அப்பாவோட மெடிக்கல் ரிப்போர்ட்டைப் பார்த்து, அவங்க எப்படி இறந்தாங்கன்னு தெரிஞ்சுக்கிட்டேன்.’’ சில நிமிடங்கள் அமைதியாக இருந்தவர், மீண்டும் தொடர்ந்தார்.

“இந்த நிலை வேற யாருக்கும் வரக்கூடாதுன்னா நான் டாக்டர் ஆகணும்னு மனசுக்குள்ள ஒரு வேகம் உருவாச்சு. கையில பத்துக்காசுகூட இல்லாம இருந்த எனக்கு, என் படிப்பு மட்டும்தான் என் கனவுக்கான சின்ன வெளிச்சமா இருந்துச்சு. பத்தாம் வகுப்புல ஸ்கூல் அளவுல ரெண்டாவது ரேங்க் எடுத்தேன். ஊரே ஆச்சர்யமாப் பார்த்துச்சு.’’

அரசுப்பள்ளியில படிச்சுட்டிருந்த என்னை, என் ஆசிரியர் ஒருத்தர், தனியார் பள்ளியில சேர்த்து விட்டார். 12ஆ-ம் வகுப்புல 1,144 மார்க் எடுத்தேன். மெடிக்கலுக்கு கட் ஆஃப் 197 எடுத்திருந்தேன். ஆனா 0.5 மார்க்குல அரசுக் கல்லூரியில் சீட் கிடைக்கல. டாக்டர் கனவே கலைஞ்ச மாதிரி இருந்துச்சு. அப்போதான் சூர்யா சார் நடத்துற அகரம் ஃபவுண்டேஷன் பத்தித் தெரியவந்துச்சு. கடிதம் எழுதிப் போட்டேன். எங்க குடும்பத்தை நேர்ல வந்து பார்த்துட்டு, உதவி பண்ண ஆரம்பிச்சாங்க.

“கூடப் படிச்ச நண்பர்கள், முகம் தெரியாத மனிதர்கள்னு யார் யாரோ செஞ்ச உதவியிலதான் இந்த டாக்டர் உடையை உடுத்தினேன். எங்க ஊருலயே முதல் டாக்டர் நான்தான். ஊரே எங்களைக் கொண்டாடுச்சு.  பத்து வருஷமா எந்த சந்தோஷத்தையும் அனுபவிக்காம, மனசைக் கல்லா வெச்சிருந்த எங்க அண்ணன் முகத்துல சந்தோஷத்தைப் பார்த்தேன். அந்த நிமிஷம்தான் என் வாழ்க்கையோட முக்கியமான நிமிஷம்.’’

இந்திய ராணுவத்தில மருத்துவர் வேலைக்கு விண்ணப்பிச்சேன். மெடிக்கல் டெஸ்ட், எல்லாம் முடிச்சு செலக்ட் ஆன பிறகுதான் அண்ணன்கிட்ட சொன்னேன். அண்ணணுக்கு நான் அவரு கூடவே இருக்கணும்னு ஆசை.  அவருகிட்ட பேசிப் புரியவெச்சு, ராணுவத்தில மருத்துவராகச் சேர்ந்துட்டேன். எனக்குக் கிடைச்ச உதவிகளை, என்னை மாதிரியே உதவி தேவைப்படுறவங்களுக்குப் பண்ணணும்னு நான் படிக்கும்போதே முடிவெடுத்துட்டேன். அதனால என்னோட முதல் மாச சம்பளத்தையே படிப்புக்கு உதவி தேவைப்படும் குழந்தைகளுக்காகச் செலவு செய்ய ஆரம்பிச்சேன். கிராமங்கள்ல விழிப்புணர்வு முகாம், இலவச மருத்துவ சிகிச்சைன்னு என்னால் முடிஞ்ச அளவுக்குச் சமுதாயத்துக்கு நன்றிக்கடனைச் செலுத்திக்கிட்டு இருக்கேன்.

சமூகத்தால் ஒதுக்கப்படுபவர்கள் எல்லோருக்கும் கல்வி மட்டும்தான் வெளிச்சமாய் அமையும். அந்த மாற்றத்துக்கான பணியைத் தொடங்குவோம்’’ என்கிறார் கிருஷ்ணவேணி.