மாட்டுக்கறி – எங்கள் வாழ்வு

கவிதை – கோகு ஷியாமளா

மாட்டுக்கறி – எங்கள் வாழ்வு

(ஆந்திராவின் முக்கியமான தற்கால தலித் பெண் கவிஞர், சிறுகதையாசிரியர், பெண்ணிய ஆய்வாளர், செயற்பாட்டாளர். ஜாதி எதிர்ப்பு, தெலுங்கானா போராட்டங்களில் தொடர்ந்து செயலாற்றி வருபவர். அவரின் மாட்டுக்கறி எங்கள் வாழ்வு தெலுங்குக் கவிதையிலிருந்து சில வரிகள்)

மாட்டுக்கறி எங்கள் பண்பாடு
மாட்டுக்கறி – எங்களது வாழும் பசுமை
வாழ்க்கையின் பன்முகம்
எங்கள் உயிரின் மூச்சு!
மாட்டுக் கறி உண்ணாதீர்கள் ஆனால் எப்படி?
நான் எதை உண்பது அல்லது மறுப்பது என்று கூற நீ யார்? எங்கிருந்து வந்தவன்?
எனக்கும் உனக்கும் என்ன உறவு?
நான் கேட்கிறேன்.

இன்று வரைக்கும் நீ
ஒரு ஜோடி காளை மாடுளை வளர்த்திருப்பாயா?
ஒரு ஜோடி ஆடுகளையாவது?
ஓரிரண்டு எருமைகளை?
அவைகளை மேய்த்த அனுபவமுண்டா?
குறைந்தபட்சம் கோழியாவது வளர்த்ததுண்டா?

இவைகளுடன் ஆற்றில் இறங்கி
அவற்றைத் தேய்த்துக் குளிப்பாட்டியதுண்டா?
காளையின் காதை
அறுத்துத் துளையிட்டதுண்டா?
இல்லை, அவற்றின் பற்களைப் பிடித்துப் பார்த்திருக்கிறாயா?
அவற்றுக்குப் பல்வலி வந்தால் என்ன செய்ய வேண்டும் என்று தெரியுமா?
அவற்றின் கால் குளம்புகள் புண்ணானால்?
உண்மையில் உனக்கு என்னதான் தெரியும்?
“மாட்டுக் கறி உண்ணாதே” என்று சொல்வதைத் தவிர?

பாலூட்டும் தனது மகளுக்கு, பிள்ளை பெற்று கொஞ்சநாட்கள் கூட ஆகாத
அவளுக்கு  எப்படியாவது
நன்கு பதப்படுத்தப்பட்ட மாட்டிறைச்சித் துண்டுகளைச்
சமைத்துக் கொடுக்க வேண்டும் என்று
கவலையுடன் அலைகிறாள் யெல்லம்மா.
மாட்டின் ஈரல் சுரக்கும் சாறு – அது லேசில் கிடைக்காது
அதைப் பெற மாலா செட்டம்மாவின் கூரைப் பலகை
மாடிகா எல்லம்மாவின் எறவானம்
என்று வீடுவீடாகத் தேடிச் செல்வாள்.

குழந்தையின் வயிற்றுக் கடுப்பைத் தணிக்க
பெரியவர்களின் கைகால் வலியைப் போக்க
மாட்டீரல் சுரக்கும் கடுஞ்சாற்றையே
அவர்கள் நம்பி இருப்பர்.
அப்படிப்பட்டவர்களைப் பார்த்து
“மாட்டுக் கறி உண்ணாதே” என்று சொல்ல
உனக்கு எத்தனை துணிச்சல்?
ஜாக்கிரதை
அவர்கள் செருப்பாலேயே அடிப்பார்கள்.
ஓடு, அவர்கள் வருவதற்குள்…

மாலா மக்களும் மாடிகா மக்களும்
மாட்டுக் கறி உண்பவர்கள் மட்டுமல்ல தம்பி.
மண்ணை உழுவதற்காக
காடுகளைப் பராமரிப்பவர்கள்.
எருமைகளை, ஏர்ஓட்டிச் செல்லும் எருதுகளைப் பழக்குபவர்கள்
யுகயுகமாக அவர்கள் இந்தப் பசும் வயல்களை உழுதுள்ளனர்
தலைமுறை தலைமுறையாக கன்றுகளை வளர்த்து வந்துள்ளனர்.

நாங்கள் மேய்த்துக் கொண்டிருந்த மாடுகளை பிறர் ஓட்டிச் சென்றது பற்றி
வளர்த்த கைகளிலிருந்து மாடுகள் வலுக்கட்டாயமாகப் பிடுங்கப்பட்ட சம்பவங்கள் –
பற்றியெல்லாம் தெரியுமா, தெரியாதா?
அந்த வரலாற்று முக்கியத்துவம் வாய்ந்த நிகழ்வை,
எருது பூட்டிய வண்டிகள் போய்
குதிரைகள் பூட்டப்பட்ட வண்டிகள் வந்த நாளை
எங்களால் மறக்க முடியுமா என்ன?

பசுக்களை, காளைகளை
நாங்கள் காடு, கரைகளில் ஓட்டிச் செல்வோம்
மண்ணை அவை உழுது போடவேண்டுமானால்
உணவு வேண்டுமே –
எங்களுக்கு இதைச் செய்யத் தெரியும் –
ஒன்றை மறந்துவிடாதே
மண்ணை உழுவதற்கே மாடுகளை வளர்க்கிறோம்.

மண்ணை விட்டு, மந்தைவெளியை விட்டு நீங்கியும்
மாட்டுக் கறி தின்னும் கூட்டம் என்று எங்களை ஏசுகிறாய் – பழைய பாட்டையே திரும்பத் திரும்பப் பாடுகிறாய்
உனது ஊத்தைப் பற்களைக் காட்டி காட்டி.

இப்படி அங்கலாய்க்கும் நீ, நீ என்னதான் செய்கிறாய்?
கோமாதா என்று கும்பிடுகிறாய்
பாலைக் கறந்து கறந்து பலகாரம் செய்கிறாய்.
நாங்கள் பசுவைக் கறப்பதில்லை.
கோமாதா என்று வணங்குவதுமில்லை
கோமூத்திரத்தைக் குடிப்பதுமில்லை.
கன்றைக் கட்டி வைத்து
பசுவைக் கறக்கும் ஆட்கள் அல்ல நாங்கள்.

பசுவின் மடியில் கன்று – அது குடித்து
நன்றாக வளர வேண்டும்
மண்ணை உழுவதற்கு அதற்கு வலிமை தேவை
வேளாண்மை செழிக்க எங்களுடைய மாடுகள்
யானைகள் போல் குன்றுகளாக
நிற்க வேண்டும்.

காளை ஈனும் பசுவை மதிப்பவர்கள் நாங்கள்.
பச்சை புற்கட்டுகள், சோளத் தட்டு, அரிய புண்ணாக்கு –
கன்று ஈன்ற பசுவுக்கு இவற்றை நாங்கள் அளிப்போம்
அதனை வேலை வாங்கமாட்டோம் –
பசுக்களை உன் வீட்டுக்குக் கூட்டி வந்து
வாசலில் நிறுத்தி வித்தைக் காட்டிப்
பிழைப்பவர்கள் இல்லை நாங்கள்.
அவற்றை நன்றாக மேய்த்து வளர்ப்போம்
அவை நல்ல கன்றுகளை ஈன்றளிக்க,
மண் செழிக்க அவற்றைப் பராமரிப்போம்.

அவ்வப்போது நாங்கள் இளைப்பாறி
ஆனந்தமாக இருக்கையில் –
இந்த நாளைக் கொண்டாடினால் என்ன என்று பணம் வசூல் செய்து
சந்தைக்குச் செல்வோம்.
ஆரோக்கியமான, நல்ல பசுவைத் தேர்ந்தெடுத்து வருவோம்
அதை வெட்டி, கறியாக்கி பகிர்ந்துண்ண! –
நாங்கள் விருந்துண்ணும்
அந்த மாலை வேளையில்
எங்கள் ஊரை
களிப்பின் வாடை குளிப்பாட்டும்.

தலைமகனுக்குத் தரப்படும் மரியாதையும் பொறுப்பும்
எங்கள் வீட்டு எருதுகளுக்கும்! அவற்றுக்குப் பிடித்தமான பெயர்கள் சூட்டி மகிழ்வோம்
ராமகாரு, அர்ஜூனகாரு, தருமகாரு…
பசுக்கள், எருமைகள், கன்றுகள் – இவற்றுடன் குடும்பமாக வாழ்வோம்
அழகுப் பெயரிட்டு அழைப்போம் –
ரங்கசானி, தம்மரமோக, மல்லெச்செண்டு…
ஏன் மாடுகளுக்காக திருவிழா எடுப்போம் – யெரோன்கா கேள்விப்பட்டதுண்டா?
தெரியுமா உனக்கு –

****

நீ எப்போதும் பசுவைப் பற்றி மட்டும் பேசுகிறாய்.
உனக்கும் அதற்கும் என்ன சம்பந்தம்?
எருதுகளைப் பற்றிப் பேசுவதில்லை. – அவை மண்ணை உழுவதைப் பற்றிப் பேசுவதில்லை
களிமண் குவியல்களை மிதித்து மிதித்து
எங்கள் வீட்டுச் சுவர்களைப் பூசத் தேவையான மண்ணை
எங்களுக்குப் பதமாக ஆக்கித் தருவதைக் குறித்துப் பேசுவதில்லை.
ஒரு காலத்தில் கோட்டைகளைக் கட்டத் தேவைப்படும் களிமண்ணைக்கூட
இவைதான் மிதித்தளித்ததாக வரலாறு உண்டு –
யார் தந்த அதிகாரத்தில் “மாட்டுக் கறி உண்ணாதே?” என்று கூறுகிறாய்?

***

“எருதுகளைக் கொல்லாதே” என்கிறாய்,
ஆனால் செத்த மாட்டை உண்ணச் செய்கிறாய்-
எங்களைத் தீண்டத்தகாதவர்கள் என்கிறாய்
நிலமற்றவராக வைத்திருக்கிறாய்
நீ செய்யத் தயங்கும் அழுக்கான வேலைகளை
எங்களைச் செய்யச் சொல்கிறாய்
ஊர்த் தெருக்களில் விழுந்து கிடக்கும் செத்த மாடுகளை
அகற்றச் சொல்கிறாய்.

நன்றி: “பூவுலகு