தமிழ் இலக்கிய உலகில் புதுமைச் சிந்தனையை விதைத்தவர்களுள் முக்கியமானவர் விந்தன். இவரது பல படைப்புகள் மனிதனின் முரண்களை விமர்சிக்கும். சிந்தனையைத் தூண்டும் கேள்விகளைத் தொடுக்கும். படிக்க விறுவிறுப்பாகவும், காலம் கடந்தும் வாசிக்க இலகுவான எழுத்து நடையும் விந்தனுக்கே உரிய கைவந்த கலை.அவரது முத்திரை பதித்த இரண்டு படைப்புகள் இங்கே…
குரங்கு கேட்கிறது
மனம் ஒரு குரங்கு என்று சொல்லிக் கொள்வதோடு மனிதர்களான நீங்கள் நிற்பதில்லை; ஆதியில் என்னிலிருந்து வந்ததாகவே நீங்கள் சொல்லிக் கொள்கிறீர்கள். அதையும் சாதாரணமாகச் சொல்லிக் கொள்ளவில்லை; ஆராய்ச்சிப் பூர்வமாகச் சொல்லிக் கொள்கிறீர்கள். அதற்கென்றே டார்வின் சித்தாந்தம் என்று ஒரு தனிச் சித்தாந்தத்தையே உருவாக்கி வைத்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள். இன்னும் சொல்லப்போனால் அதை ஒரு பெருமையாகக்கூட நீங்கள் கருதிக் கொண்டிருக்கிறீர்கள்!
நாங்கள் அந்த அளவுக்கு எங்களுடைய பெருமையைக் குறைத்துக் கொள்ளவில்லை. காரணம், உங்களுக்கு மட்டுமே இருப்பதாக நீங்கள் சொல்லிக் கொள்ளும் பகுத்தறிவு எங்களுக்கு இல்லாமல் இருப்பதுதானோ என்னவோ?
ராம_ராவண யுத்தத்தில் ஈடுபட்டதன் காரணமாக உங்களில் சிலருக்கு நாங்கள் வணக்கத்துக்குரிய ஜீவன்களாக இருந்து வருகிறோம். ஆயினும் என்ன, கடவுளரைக் குறிக்கும் விக்கிரகங்களை வேண்டுமானால் நீங்கள் நைவேத்தியம் என்ற பேரால் பழம் _பட்சணம் வைத்து வணங்குவீர்கள் _ அவற்றை எடுத்து அவை தின்றுவிடாது என்ற தைரியத்தில்! எங்களை வணங்கும்போதோ? _ ராம ராமா! என்று கன்னத்தை வலிக்காமல் தொட்டுக் கொள்வதோடு சரி!
இதனால் என்ன நடக்கிறது? _ எங்களுக்கு வேண்டியதை நாங்கள் உங்களிடமிருந்து தட்டிப் பறித்தே தின்ன வேண்டியிருக்கிறது.
நாங்கள் மட்டும் என்ன, நீங்களும் ஒருவரை ஒருவர் நாசூக்காக, நாகரிகமாகத் தட்டிப் பறித்தே தின்று கொண்டிருக்கிறீர்கள்!
இது உங்கள் பிறவிக் குணம். நீங்களாக யாருக்கும் எதுவும் கொடுக்க மாட்டீர்கள். அப்படியே கொடுத்தாலும் ஏதாவது ஒரு லாப நோக்கோடுதான் கொடுப்பீர்கள். நல்ல வேளையாகக் கடவுள் உங்கள் கண்ணில் படுவதில்லை. பட்டால் அவருக்கு எதிர்த்தாற்போலேயே யாராவது ஒரு பிச்சைக்காரனுக்கு ஒரு காசை எடுத்துத் தாராளமாகத் தருமம் செய்துவிட்டு, நான்தான் தருமம் செய்துவிட்டேனே, எங்கே எனக்கு மோட்ச சாம்ராஜ்யம்? கொண்டா! என்று கூசாமல் கேட்டாலும் கேட்பீர்கள்!
இருப்பவன் எதையும் எதிர்பாராமல் இல்லாதவனுக்குக் கொடுப்பது என்ற ஒரு தருமத்தை மட்டுமாவது நீங்கள் அன்றிருந்தே கடைப்பிடித்து வந்திருந்தால், இன்று உங்களிடையே திருடர்களும் கொலைகாரர்களும் ஏன் உருவாகி இருக்கப் போகிறார்கள்?
அல்லது, இந்த உலகத்தில் காணும் எல்லாமே எல்லாருக்கும் சொந்தமானவை. இவற்றில் உனக்கு, எனக்கு என்று எதுவும் இல்லை என்ற வேதாந்தத்தை எங்களைப் போலவே நீங்களும் உண்மையாகவே கடைப்பிடித்து வந்திருந்தாலும் உங்களிடையே இருப்பவன் என்றும், இல்லாதவன் என்றும் இப்போது எவனும் இருந்திருக்க மாட்டானே!
போகட்டும்; இதற்கெல்லாம் அடிப்படைக் காரணம் என்ன தெரியுமா? _ உங்களுக்குத் தன்னம்பிக்கை இல்லாமற் போனதுதான்.
அந்தத் தன்னம்பிக்கை உங்களுக்கு இல்லை என்றாலும் உங்கள் குழந்தைகளுக்காவது இருக்க வேண்டுமென்று நீங்கள் விரும்புகிறீர்களா? அதுவும் இல்லை.
நான்தான் சில சமயம் உங்கள் வீட்டுக் கூரையின் மேல் உட்கார்ந்து கொண்டு உங்களைக் கவனித்துக் கொண்டே இருக்கிறேனே! _ நீங்கள் பல் தேய்ப்பதைப் பார்த்துவிட்டு உங்கள் குழந்தை தானும் பல் தேய்க்க எண்ணிப் பேஸ்ட்டையும் பிரஷ்ஷையும் கையில் எடுத்தால் போதும், வேண்டாண்டா கண்ணு, உனக்குத் தேய்க்கத் தெரியாது. இப்படிக் கொண்டா, நானே தேய்த்து விடுகிறேன்! என்று நீங்களே அதற்குப் பல் தேய்த்து விடுகிறீர்கள். குளிக்கப் போனால், உனக்குத் தெரியாதுடா, இப்படி வா! என்று நீங்களே அதைக் குளிப்பாட்டி விடுகிறீர்கள். சாப்பிடப் போனால், உனக்குத் தெரியாதுடா, இப்படி வா! என்று நீங்களே அதற்கு ஊட்டி விடுகிறீர்கள். உடை அணிந்து கொள்ளப்போனால் உனக்குத் தெரியாதுடா, இப்படி வா! என்று நீங்களே அதற்கு உடை அணிவித்து விடுகிறீர்கள்.
எல்லாம் முடிந்து பள்ளிக்கூடத்துக்குப் போகும்போது அப்பா! பென்சில் வாங்க வேண்டும், காசு தா! என்று கேட்டாலோ, உனக்கு என்ன தெரியும், பென்சில் வாங்க? வா, நானே வாங்கித் தருகிறேன்! என்று அவனைக் கையோடு கடைக்கு அழைத்துப் போய்ப் பென்சில் வாங்கித் தந்துவிட்டு, பார்த்துப் போ! பத்திரமா போ! பார்த்துப் போ, பத்திரமா போ! என்று ஆயிரம் பார்த்துகளும், ஆயிரம் பத்திரங்களும் சொல்லி அனுப்பிவிட்டு வருகிறீர்கள். முடிந்தால் பள்ளி வரை சென்று அவனை அங்கே உட்கார வைத்த பின்னரே நீங்கள் வேலைக்குச் செல்கிறீர்கள்.
அதாவது, எடுத்ததற்கெல்லாம் உனக்கு ஒன்றும் தெரியாது, உனக்கு ஒன்றும் தெரியாது என்று சொல்லிச் சொல்லியே அவனை ஒன்றும் தெரியாதவனாக வளர்த்து, எதற்கும் தன்னை நம்பி வாழாமல் பிறரை நம்பி வாழக் கூடியவனாக அவனை உருவாக்கி விட்டு விடுகிறீர்கள்!
ஓ மனிதா! என்னையும் என் குட்டியையும் சேர்ந்தாற்போல் எங்கேயாவது பார்த்திருக்கிறாயா நீ? _ அய்யோ, குழந்தைக்கு ஒன்றும் தெரியாதே! தவறிக் கீழே விழுந்து விடுமே! என்று நான் அதை வளைத்துப் பிடித்துக் கொண்டிருக்க மாட்டேன்; அதுதான் என்னை வளைத்துப் பிடித்துக் கொண்டிருக்கும். அதுவும் எப்படி? _ என் முதுகைத் தன் கால்களால் சுற்றி வளைத்துப் பிடித்தபடி, அடி வயிற்றில் தலைகீழாகத் தொங்கிக் கொண்டிருக்கும். நானோ அதைக் குனிந்துகூடப் பார்க்காமல் கிளைக்குக் கிளை, மரத்துக்கு மரம் இரை தேடித் தாவிக் கொண்டே இருப்பேன். அப்படித் தாவும்போது, பத்திரம், கெட்டியாகப் பிடித்துக் கொள்! என்றோ, விழுந்துவிடப் போகிறாய், ஜாக்கிரதை! என்றோ அதனிடம் சொல்லி, அதை எச்சரித்தாவது வைப்பேன் என்கிறீர்களா? _ மாட்டேன். தன்னைத்தானே தான் அது காப்பாற்றிக் கொள்ள வேண்டும். என்னைக் கொண்டு தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்ளலாம் என்ற எண்ணம் அதற்குள் எழுந்துவிட்டால், பிற்காலத்தில் அது தன்னைக் கொண்டு தன்னைக் காப்பாற்றிக் கொள்வது எப்படி?
இப்படிச் சொல்வதால், எனக்கு அதன்மேல் அன்பே கிடையாது என்று நீங்கள் நினைத்துவிடாதீர்கள். உண்டு; நானும் உங்கள் வீட்டுப் பெண்களைப்போல அதை என் முன்னங்கால்களால் அணைத்துப் பிடித்துக் கொண்டு பால் கொடுப்பதுண்டு _ ஆனால் எதுவரை? _ அதற்கு இந்த உலகம் தெரியும் வரை. தெரிந்தபின்? _ எதற்கும் பிறரை அது ஏன் எதிர்பார்க்க வேண்டும்? ஏன் எதிர்பார்க்கவிட வேண்டும்?
புலி இருக்கிறதே புலி, அதற்கு எங்களைக் கண்டால் வெல்லம். நாக்கைச் சப்புக் கொட்டிக் கொண்டு அது எங்களைச் சுற்றிச் சுற்றி வரும். சில சமயம் அது எங்களைப் பிடித்துத் தின்ன மரத்தைக்கூடத் தாவும். அதற்குப் பயந்து நாங்கள் வானளாவி வளர்ந்துள்ள மூங்கிலின் உச்சிக்குப் போய்விடுவோம். அந்த மூங்கிலோ எங்கள் கனத்தைத் தாங்காமல் ஸ்பிரிங் போல் உதைத்துக் கொண்டு அப்படியும் இப்படியுமாக வீசி வீசி ஆடும். அந்த ஆட்டத்தில் சில சமயம் எங்களை வளைத்துப் பிடித்தபடி தொங்கிக் கொண்டிருக்கும் எங்கள் குட்டிகள் பிடி தளர்ந்து கீழே விழுந்து விடுவதுண்டு. அப்போதும் அவற்றைக் காப்பாற்ற நாங்கள் விரைந்து செல்வோம் என்கிறீர்களா? _ மாட்டோம்; தட்டுத் தடுமாறி எழுந்து தங்களைத் தாங்களே காப்பாற்றிக் கொள்ளட்டும் என்றுதான் அவற்றை விட்டுவிடுவோம்…
இம்மாதிரி சமயங்களில் அவை காணாமற் போனால்கூட அவற்றைத் தேடி நாங்கள் அலைவது கிடையாது. ஏனெனில், என்றாவது ஒரு நாள் அவையே எங்களைத் தேடி வந்துவிடும் என்பது எங்களுக்குத் தெரியும்; நாங்கள் அவற்றைத் தேட மாட்டோம் என்பதும் அவற்றுக்குத் தெரியும்.
மனம் விட்டுச் சொல்கிறேனே! _ இயற்கையாக இல்லாத பந்தத்தையும் பாசத்தையும் உங்களைப்போல் அவ்வப்போது விலை கொடுத்து வாங்கிக் கொண்டு, அவற்றுக்காக ஒருவருக்கு ஒருவர் பாரமாக இருந்து கொண்டு, சதா தொல்லையில் உழன்றபடி வாழும் வாழ்வு எங்களுக்குப் பிடிப்பதே இல்லை.
அப்படியிருக்க, எங்களிலிருந்து வந்ததாக நீங்கள் எப்படித்தான் சொல்லிக் கொள்கிறீர்களோ, அதுதான் எங்களுக்குத் தெரியவில்லை.
காகம் கேட்கிறது
கொஞ்ச நாட்களாக உங்களை இந்த சோஷலிஸப் பைத்தியம் பிடித்து ஆட்டி வைக்கிறது. எங்களையும் நீங்கள் சோஷலிஸ்டுகள் என்று சொல்லி, எது கிடைத்தாலும் அதை நாங்கள் பகுத்துண்டு பல்லுயிர் ஓம்புவதாகப் போற்றி வருகிறீர்கள்.
இது எந்த அளவுக்கு உண்மையென்றால் நீங்கள் சோஷலிஸம் பேசும் அளவுக்குத்தான் உண்மை!
அதாவது, கீழே ஏதாவது இருந்து, அதைக் கொத்திக் கொண்டு மேலே போக முடியாமலிருந்தால், நாயோ பூனையோ வந்து எங்களை விரட்டிவிட்டுத் தின்றுவிடக் கூடாதே என்பதற்காக கா, கா, கா என்று கரைந்து நாங்கள் பக்க பலத்துக்காக மேலும் கொஞ்சம் கூட்டம் சேர்ப்போம். உங்களுக்கு முன்னால் அதைக் கலந்துண்டு, எங்களை சோஷலிஸ்ட்டுகளாகவும், காட்டிக் கொள்வோம். கிடைத்ததை எடுத்துக் கொண்டு மேலே போக முடிந்தாலோ? _ அதைக் கொண்டுபோய் ஒரு மரக்கிளையின்மேல் வைத்து, அது தவறிக் கீழே விழுந்துவிடாதபடி அதன்மேல் ஒரு காலை ஊன்றிக்கொண்டு, சக காக்கைகள் பகிர்ந்துண்ண வந்தால் அவற்றைச் சிறகால் அடித்து விரட்டிக் கொண்டு, அதை நாங்களே, நாங்கள் மட்டுமே எங்கள் அலகால் பிய்த்துப் பிய்த்துத் தின்று தீர்ப்போம்.
இந்த விஷயத்தில் உங்களுக்கும் எங்களுக்கும் இடையே உள்ள ஓர் அபூர்வ ஒற்றுமை என்னவென்றால், நீங்களும் கீழே உள்ளவரை சோஷலிஸம் பேசிவிட்டு, மேலே போனதும் அதை மறந்துவிடுகிறீர்கள்; நாங்களும் கீழே எதையாவது வைத்துத் தின்ன நேர்ந்தால் சோஷலிஸ்ட்டுகளாக இருக்கிறோம்; மேலே வைத்துத் தின்ன முடிந்தால் சுதந்திராவாகி விடுகிறோம்.
அடாடா! இந்த அழுமூஞ்சி உலகத்தையே ஆனந்த உலகமாக்கப் போகும் சோஷலிஸத்தில் நமக்குள்ளே என்ன ஒற்றுமை, என்ன ஒற்றுமை!
அது போகட்டும்; இது என்ன சங்கதி? _ உங்களில் சிலர் உண்பதற்காகக் காடை, கவுதாரி போன்றவற்றைப் பிடிக்கிறார்கள். அதை நான் பார்த்திருக்கிறேன். வளர்ப்பதற்காக கிளி, மைனா போன்றவற்றைப் பிடிக்கிறார்கள். அதை நான் பார்த்திருக்கிறேன். எங்களையோ? _ யாரும் எதற்காகவும் பிடிக்கவுமில்லை; பிடிப்பதாகத் தெரியவுமில்லை. அப்படியிருந்தும் இந்தக் காக்கா பிடிக்கும் கலை என்று ஒரு கலை உங்களிடையே எப்படி உருவாகி வளர்ந்தது?…
அதைப்பற்றி நீங்கள் யோசித்தீர்களோ இல்லையோ, நான் யோசித்தேன், யோசித்தேன், அப்படி யோசித்தேன். கடைசியில் அந்தக் கதைதான் என் நினைவுக்கு வந்தது. எந்தக் கதை? என்கிறீர்களா? _ சொல்கிறேன்.
தங்களைப் பற்றியே இன்னும் சரிவர ஆராய்ந்து தெரிந்து கொள்ளாத உங்களில் சிலர், எங்களைப் பற்றி இப்போது ஆராய்ந்து வருகிறார்களல்லவா? அவர்கள் எங்கள் இனத்தைத் திருட்டுப் பறவை இனத்தில் சேர்த்திருக்கிறார்கள். இது ஏன்? என்று எனக்குப் புரியவில்லை. யாரோ படைத்த பொருட்களுக்குச் சொந்தம் கொண்டாடும் யோக்கியர்கள் எங்கே இருக்கிறார்களோ, அங்கேதானே திருடர்களும் இருக்க முடியும்? எங்களிடையேதான் எதற்கும் சொந்தம் கொண்டாடும் யோக்கியர்கள் இல்லையே? திருடர்கள் எப்படி இருக்க முடியும்?
என்ன ஆராய்ச்சியோ உங்கள் ஆராய்ச்சி!
இந்த அழகான ஆராய்ச்சியை உண்மை என்று நிரூபிப்பதற்காகவோ என்னவோ, உங்களில் ஒருவர் என்னை வைத்து ஒரு கதை கட்டி விட்டுவிட்டார். ஒரு நாள் ஒரு செட்டியார் கடையிலிருந்து ஒரு வடையைத் திருடிக்கொண்டு வந்து நான் மரத்தின்மேல் உட்கார்ந்து கொண்டேனாம். இதைப் பார்த்துக் கொண்டே இருந்த ஒரு நரி என்னிடம் வந்து, காக்கா காக்கா, இவ்வளவு அழகாயிருக்கிறாயே! உன் வாயைத் திறந்து ஒரு பாட்டுப் பாடேன்? என்றதாம். உடனே நான் உச்சி குளிர்ந்து, கா, கா என்று பாட, வாயிலிருந்த வடை கீழே விழ அதைக் கவ்விக்கொண்டு ஓட்டம் பிடித்ததாம் நரி; நான் ஏமாந்து போனேனாம். இப்படி வஞ்சகப் புகழ்ச்சியால் பிறரை ஏமாற்றிப் பிழைக்கும் கலைதான் உங்களிடையே காக்கா பிடிக்கும் கலையாக உருவாகி வளர்ந்திருக்க வேண்டும்; இல்லையா?
அந்தக் கலையும் உங்களில் சிலருக்குத்தான் கை கொடுக்கிறது; சிலருக்குக் கை விரித்து விடுகிறது.
ஓர் அவசரத் தேவை _ உங்கள் நண்பர்களில் யாரிடமாவது போய்க் கை மாற்றாக ஒரு பத்து ரூபா வாங்க வேண்டுமென்று நினைக்கிறீர்கள். அதற்காக நீங்கள் முதலில் நுழையும் வீடு ஒரு பாடகரின் வீடாயிருக்கிறது; வணக்கம், வணக்கம். நேற்று உங்கள் கச்சேரி பிரமாதமா இருந்தது. இந்த சீசனிலேயே ஏ ஒன் கச்சேரி உங்களுடையதுதான் என்று எல்லோரும் பேசிக் கொண்டார்கள்! என்று காக்கா பிடித்துக் கொண்டே உள்ளே நுழைகிறீர்கள்.
ஏன் அய்யா, என் மானத்தை இப்படி வாங்குகிறீர்? இந்த சீசனிலேயே அந்த ஒரு கச்சேரிதான் எனக்குக் கிடைத்தது. அதுவும் கடைசி நிமிஷத்தில் கான்சலாகிவிட்டது! என்கிறார் அவர்.
அப்போதுதான் அன்றைக்கு முதல் நாள் அவருடைய கச்சேரி நடக்காமற் போனது உங்களுக்குத் தெரிகிறது. ஹிஹி,அப்படியா? நான் வரேன்! என்று போன சுவடு தெரியாமல் திரும்பி விடுகிறீர்கள். இது ஒரு விதம்.
அலுவலகத்தில் பத்தோடுபதினொன்றாக உட்கார்ந்து வேலை பார்த்துக் கொண்டிருக்கிறீர்கள். மானேஜர் தம் அறையிலிருந்தபடி, யார் அங்கே? என்கிறார். அவர் எள் என்பதற்குள் எண்ணெயையே கொண்டுபோய்க் கொடுத்துவிட வேண்டுமென்பதற்காக, இதோ வந்து விட்டேன், என்று நீங்கள் எல்லாரையும் முந்திக்கொண்டு ஓடுகிறீர்கள். எங்கேயோ போயிருந்த ஹெட் கிளார்க்கைத் தேடிப் பிடித்து இழுத்துக் கொண்டுபோய் மானேஜருக்கு முன்னால் நிறுத்துகிறீர்கள். நான் இவரையா கூப்பிடச் சொன்னேன்? ஸ்டெனோவையல்லவா கூப்பிடச் சொன்னேன்? என்கிறார் அவர். ஹிஹி, ஸ்டெனோவையா? இதோ கூப்பிடுகிறேன்! என்று பிடரியை ஒரு காரணமுமில்லாமல் தடவிக் கொண்டே திரும்புகிறீர்கள். இது இன்னொரு விதம்.
ஆக, எல்லாக் கலைகளிலும் உள்ள நுணுக்கம் இந்தக் கலையிலும் இருக்கிறது. அந்த நுணுக்கம் தெரிந்தவர்களே இதிலும் வெற்றிபெற முடிகிறது; அல்லாதவர்கள் தோல்வியையே தழுவ நேருகிறது.
ஓ மனிதா! ஒரு பாவமும் அறியாத என்னை இந்தக் காக்கா பிடிக்கும் கலையில் சம்பந்தப்படுத்தியதோடு நீ நின்றாயா? _ இல்லை; தெருவில் நீ அடித்துப் போடும் எலிகளையும், உன் காலடியில் சிக்கிச் செத்துக் கிடக்கும் தவளைகளையும் அப்புறப்படுத்தி நான் துப்புரவாக்குகிறேன் என்பதற்காக என்னை நீ ஆகாயத் தோட்டி என்ற சிறப்புப் பெயரால் வேறு அழைத்துத் தொலைகிறாய்!
இதில் தோட்டி என்னத்துக்கு, தோட்டி? அதற்குப் பதிலாக ஆகாயத் தொண்டன் என்றோ, ஆகாய ஊழியன் என்றோ அழைத்தால் என்னவாம்?
எப்படி அழைப்பாய்? தொழிலுக்கு ஒரு ஜாதி, ஜாதிக்கு ஒரு தொழில் என்று அந்த நாளிலேயே கண்டவனாயிற்றே நீ! நாளது வரை ஜாதிபேதத்தை ஒழிக்க வேண்டும், ஒழிக்க வேண்டும் என்று ஒரு பக்கம் சொல்லிக்கொண்டே, இன்னொரு பக்கம் சவரத் தொழிலாளி என்றும், சலவைத் தொழிலாளி என்றும் அரிஜன் என்றும் பழைய பெயர்களுக்குப் பதிலாகப் புதிய புதிய பெயர்களைச் சூட்டி, ஜாதிக்கு ஒரு தொழிலையும், தொழிலுக்கு ஒரு ஜாதியையும் நவீன முறையில் வளர்த்து வருபவனாயிற்றே நீ!
இந்த நிலையில் தன் ஜாதிக்கு விரோதமாகச் சவரத் தொழிலை மேற்கொண்டு தொழிலுக்கு ஒரு ஜாதியில்லை என்பதை நிரூபிக்க உங்களிடையே உள்ள ஒரு முதலியாரோ, ஒரு நாயுடுவோ எங்கே முன்வரப் போகிறார்?
சலவைத் தொழிலை மேற்கொண்டு, ஜாதிக்கு ஒரு தொழில் இல்லை என்பதை நிரூபிக்க ஒரு சர்மாவோ, சாஸ்திரியோ எங்கே துணியப் போகிறார்?
என்னை ஆகாயத் தோட்டி என்று இழித்துரைக்கும் மனிதனே! உங்களிடையே உங்களில் ஒருவனாக நடமாடும் தோட்டியை நீ நகர சுத்தித் தொழிலாளி என்று சொல்லிவிட்டால் சமூகத்தில் அவனுக்குள்ள இழிவு அவனைவிட்டுப் போய்விடுமா? ஒரு நாளும் போகாது.
அதனால்தான் வைசியரான மகாத்மா, தாமே தோட்டி வேலை செய்து காட்டினார். அவரையே டாக்டர் அம்பேத்கர் கேட்டார்:
அரிஜனங்கள் கடவுளின் மக்கள் என்றால், மற்றவர்கள் யாருடைய மக்கள்?
இதிலிருந்து என்ன தெரிகிறது? _ புறப்புரட்சி மூலம் யாரும் எதையும் சாதிக்க முடியாது; அகப்புரட்சி மூலமே சாதிக்க முடியும் என்று தெரியவில்லையா?
அந்த அகப் புரட்சியை நீ எப்போது செய்யப் போகிறாய்?
அதைச் செய்தால், ஜாதி இருக்காது; ஜாதி இல்லாவிட்டால் தேர்தலில் சுலபமாக வெற்றிபெற முடியாது;
தேர்தலில் வெற்றிபெற முடியாவிட்டால் எம்.எல்.ஏ.வாகவோ, அமைச்சராகவோ ஆக முடியாது; ஆகாவிட்டால் ஜனநாயகம் பிழைக்காது என்கிறாயா?
அதுவும் சரி; எது பிழைத்தால் என்ன, எது பிழைக்காவிட்டால் என்ன? _ நீ பிழைத்தால் சரி!
சுயநலத்தில் பிறந்த சோஷலிஸம் இப்படி இல்லாமல் வேறு எப்படி இருக்க முடியும்?
– விந்தன்